Antidepressiva: sommige mensen willen ze voor geen goud hebben, anderen willen er nooit meer vanaf. Ik hoor tegenwoordig bij die laatste groep. Sterker nog: ik heb er spijt van dat ik er niet eerder aan begonnen ben. Mijn idee was altijd dat een depressie psychisch is, en dat dit dus ook psychisch opgelost moest worden. In mijn ogen betekende dat de psycholoog. Maar als een depressie alleen psychisch is, waarom kom je dan ieder jaar weer in de herfst in die depressie terecht? En velen met jou? Misschien zijn depressies dus wel helemaal niet alleen psychisch, maar hebben ze ook te maken met stofjes in je hoofd. Dan kan een beetje controle uitoefenen over die stofjes goed helpen. De afgelopen weken heb ik maar weer eens al te goed gemerkt dat dit het geval is. Ik neem jullie mee naar hoe mijn leven er in de afgelopen anderhalve maand uitzag.
Coronacrisis en bijwerkingen
De afgelopen jaren ben ik heel stabiel geweest in mijn dosis antidepressiva. In de zomer zo laag mogelijk, in de winter wat omhoog maar nog steeds laag. Dat ging goed, ik had er zelf controle over en kon dat ook goed aan. Ik had duidelijke afspraken met mijn huisarts en het liep allemaal prima. Afgelopen juni ging het helaas even helemaal mis, de Coronacrisis steeg me boven het hoofd en ik liep vast. In overleg met mijn huisarts ben ik toen naar een hogere dosis gegaan dan dat ik ooit had gehad. Terwijl het zomer was! Dit ging -in combinatie met therapie- redelijk goed, al zag ik wel op tegen de herfst. Zou ik dan niet meer nodig hebben?
Al een tijdje merkte ik dat ik vaker met mijn ogen kneep. Het leek wel alsof ik nét niet scherp zag. Niet heel problematisch, maar misschien was het tijd voor een nieuwe bril voor in de auto. Ik dus naar de opticien. Hij vroeg of ik nieuwe medicijnen had en ik gaf aan alleen een hogere dosis. Zijn volgende vraag was vanaf wanneer ik de klachten al had en toen klikte het: vanaf de ophoging van mijn medicatie. Er was niets mis met mijn ogen zelf, het waren de antidepressiva. Shit. Ik naar de huisarts en in overleg besloten we mijn dosis te verlagen. Mijn huisarts dacht dat het wel zou kunnen, ik twijfelde.
Minder en andere medicatie
Na mate de dagen vorderden voelde ik me steeds slechter. Na een week merkte ik: het gaat zo echt niet. Ik nam contact op met mijn huisarts en hij overlegde met een psychiater. Samen besloten we een andere antidepressivum te proberen, hopelijk bleven de bijwerkingen dan weg en hielp het me wel tegen mijn somberheid. De eerste paar dagen gingen beter maar daarna ging het al snel bergafwaarts. Ik kon me niet meer concentreren, was ontzettend moe en wist van gekheid niet meer wat ik met mezelf aan moest. Het vervelende is dat ik in zo’n staat er ook veel langer over doe om me te realiseren waar het aan ligt.
Een week later -op een zaterdag- merkte ik dat het écht niet meer ging. Dit MOEST anders. Ik was bang dat de huisarts maandag geen plek zou hebben dus ik verzamelde al mijn moed en belde de huisartsenpost. Dan konden zij in het systeem zetten dat het écht nodig was. Hopelijk zou ik maandag dan weer genoeg moed hebben om te bellen.
Twee spoedafspraken
Helaas ben ik die zaterdag ook nog door mijn rug gegaan. Zodanig dat ik niet meer rechtop kon staan en overal pijn had. Gelukkig wist ik wat er aan de hand was (ik heb dit eerder zo gehad) en dat de oplossing redelijk eenvoudig was. Mijn rug moest gekraakt worden. Maar ook daar: op maandag bellen, dan is de kans klein dat ze plek hebben. Dus ik heb mijn fysio geappt en gevraagd of zij kon bellen en dat het echt nodig was.
Op maandag kon ik om 12.00u naar de huisarts en om 14.30u naar de fysio 🙌 Bij de huisarts vertelde ik dat het écht niet ging en ik liever terug zou gaan naar de andere antidepressiva, dan maar bijwerkingen. Gelukkig was hij het hiermee eens, met één kleine aanpassing: een hogere dosis. Deal! De manueel therapeut kraakte mijn rug recht en ik kon weer rechtop staan.
De zon schijnt weer
De volgende dag stond ik op denkende dat het weer zo’n dag zou worden waarop ik niks zou doen. Maar! In de eerste poging die ik deed lukte het me om lang genoeg te concentreren om mijn financiën te doen! Daar ben ik anderhalf uur mee bezig geweest en dat vergt veel concentratie. En het lukte!
Ineens viel het me op: de zon in mijn hoofd schijnt weer ☀️ Dat betekent niet dat alles weer goed gaat en ik niet meer moe ben, maar het is wel een verschil als dag en nacht. Ik zie weer wat ik doe, het licht is weer aan, ik hoef niet meer in het duister te tasten. Heerlijk! En dát -dames en heren, jongens en meisjes- is waarom ik zo’n fan ben van antidepressiva!