Gisteren was het zover! Ik moest om 15.15u in Zoetermeer zijn, en aangezien ik daar nogal een stuk vandaan woon ben ik eerst lekker naar het strand geweest. Even lekker uitwaaien.
Ik was best wel zenuwachtig, vooral omdat ik niet precies wist waar geprikt zou worden en hoe het zou voelen. Mijn fysiotherapeut had eerder deze week aangegeven dat ze dacht dat de pijnlijkste spier niet de trapezius was, maar de levator scapulae. Ook prima, natuurlijk, maar iets in mij was wel bang dat ze niet de goede spier zouden injecteren en het niet zou helpen. Ik ben het zo gewend dat ik aan artsen uit moet leggen wat het probleem precies is, dat ik even vergeten was dat ik naar Tourette specialisten ging!
Mijn eerste afspraak was bij dr. Kleijer. Zij checkte wat basisdingen (kniereflex, lampje in mijn ogen etc.) en ik moest voordoen welke tics voor de meeste pijn zorgden. Ze vertelde ook dat ze eerst een vrij lage dosis Botox in zouden spuiten, om te voorkomen dat ze de spier teveel zouden verlammen. Mocht het dan iets te weinig zijn, dan doen ze de volgende keer gewoon iets meer. Alsof je medicijnen aan het afstellen bent. In mijn vorige blog schreef ik over hoe Botox je spieren ‘uitschakelt, maar toch niet uitschakelt’. Dit is de verklaring daarvoor: het kan dus blijkbaar ook een beetje. Goed om te weten!
Daarna ging ik naar dr. Groen, die de Botox in ging spuiten. Ook aan hem moest ik uitleggen welke tics ik had en waar ik pijn had. Op basis daarvan bepaalde hij waar hij zou spuiten. Ik kende hem nog niet, maar ik vond hem een hele prettige arts. Hij legde alles goed uit wat hij ging doen en waarom, voordat hij het deed. Uiteindelijk heeft hij vier injecties gegeven: één in de levator scapulae links, één bovenop mijn schouder in de trapezius links en twee in de aanhechtingen in mijn nek, links en rechts.
De injecties deden geen pijn (maar ik hoor dat dit per plek op je lichaam kan verschillen), maar ze hadden mentaal wel meer invloed op me dan ik had gedacht. Ik vond het heel raar om iets in mijn lichaam te hebben wat op dat moment nog niks deed, maar wel iets zou gaan doen. En wat er ook pas over een paar maanden weer uit is. Ik kan het niet zo goed uitleggen. Eigenlijk is het niet anders dan een vaccinatie, maar toch voelde het anders. Misschien is het wel gewoon het idee dat het Botox is, wat we normaal natuurlijk ergens anders mee associëren. Inmiddels is dat gevoel redelijk weggetrokken.
’s Avonds was ik erg moe en waren mijn spieren wat stijf. Maar wat wil je na drie uur in de auto en vier naalden in je rug! Nu wordt het afwachten tot het gaat werken. Dat zou op zijn vroegst 6 september en op zijn laatst 8 september moeten zijn. Wordt vervolgd…!
