Toen ik deze blog enkele weken geleden begon te typen was de titel nog ‘de lol van Botox in mijn voorhoofd’. Er waren namelijk wel wat lollige dingen daaraan, maar helaas ben ik er inmiddels helemaal klaar mee! Daarom drie delen in deze blog: het waarom van de Botox, de lol ervan en waarom ik het nooit meer doe.
Waarom ik Botox in mijn voorhoofd heb
Nee, niet tegen de rimpels! Dat heb ik nog niet nodig, aldus de neuroloog 😉 Maar, ik heb wel al zolang ik me kan herinneren tics in mijn voorhoofd. De laatste tijd zijn die wat erger geworden en gekoppeld aan een tic waarbij ik mijn hoofdhuid strak trek, wat de nodige hoofdpijn oplevert. Vandaar dat dr. Kleijer voorstelde om eens Botox in mijn voorhoofd te proberen. De Botox in mijn rug werkt goed, dus in mijn voorhoofd was de moeite van het proberen waard.
Ik zal even over het stukje heenstappen dat ik flink heb lopen vloeken tijdens de injecties (insert tourette-grap hier ^^). Daar heeft niemand wat aan want als het werkt dan werkt het! Het idee is dus dat de tics in mijn wenkbrauwen minder zouden worden, omdat ik door de Botox mijn wenkbrauwen veel minder kan bewegen.
De grappige kant
Ik heb de injecties gekregen een paar dagen voordat ik naar Oeganda ging en laten ze daar nou juist veel met hun wenkbrauwen communiceren…!
Wenkbrauwen kort omhoog is ‘ja’, een Boda (motor taxi) bij je roepen doe je met een subtiele lift van je wenkbrauwen en ga zo maar door. Je kan je voorstellen dat dit al vaak awkward situaties heeft opgeleverd. Zo heb ik ooit per ongeluk mijn auto aan iemand beloofd en regelmatig Boda’s voor mijn neus gehad die dachten dat ik ze had geroepen. Ach, zolang ik mijn auto niet echt weg hoef te geven zie ik daar de lol nog wel van in 😆
Maar… ik ben inmiddels redelijk ingeburgerd in Oeganda en ben dan ook gewend om met mijn wenkbrauwen te communiceren als ik hier ben. En nu heb ik dus nog steeds het idee dat ik dat doe, alleen beweegt er niks meer waardoor mensen denken dat ik blanco voor me uit zit te staren. Niet ideaal, maar je maakt nog eens iets mee 😅
Toch maar niet
Voor mijn gevoel bewegen mijn wenkbrauwen nog wel. Met als gevolg dat ik de tics dus nog steeds doe. Alleen zijn ze een stuk minder zichtbaar. Maar ja, ik wilde van die tics af vanwege de hoofdpijn, niet omdat ze zo zichtbaar waren! Dat maakt me namelijk niets uit.
Het meest frustrerende is dat ik mijn mimiek nauwelijks mee kan gebruiken. En dat terwijl ik het gevoel heb dat ik dat nog wel kan. Mimiek vind ik heel belangrijk als ik met kinderen praat, zeker als die kinderen niet dezelfde taal spreken als ik. Ik heb door de jaren heen altijd op mijn mimiek kunnen vertrouwen wanneer ik met de kinderen hier praat, maar nu kan dat niet meer. En dat terwijl ik er in mijn pabo-tijd zo hard op geoefend heb! Om nu vriendelijk over te komen moet ik heel geforceerd met mijn mond open lachen, heel irritant. En nep. Om nog maar niet te spreken over boos overkomen! Dat kan dus niet meer…
Mijn conclusie is dan ook dat het niet veel oplevert, anders dan irritaties en frustraties. Dat doen we dus niet meer! Maar ik ben blij dat ik het geprobeerd heb, nu weet ik in ieder geval dat ik dit niet wil.
Wil je meer lezen over mijn Botox behandelingen? Klik dan hier.
