De meeste mensen met Tourette of ADHD hebben versterkte gevoelens. Boos is niet een beetje boos, maar meteen MEGA boos. Blij is meteen super enthousiast en als we verdrietig zijn, dan vergaat de wereld. Die gevoelens zijn echt, niet overdreven, maar worden door anderen vaak wel als overdreven gezien. Mede daarom ben ik de afgelopen jaren steeds meer mijn gevoelens weg gaan drukken. Ik schaamde me voor wat ik voelde, maar wist daarnaast ook niet hoe ik met de heftigheid van mijn gevoel om moest gaan. Vooral angsten en verdriet zijn voor mij altijd heel heftig geweest. Nu ik in therapie aan het leren ben weer te voelen, stuiteren mijn gevoelens alle kanten op. De afgelopen week was dan ook een rollercoaster van emoties. Riemen vast, ik neem jullie mee…
Wat zijn mijn behoeftes?
In therapie ben ik aan het leren dat mijn behoeftes er ook mogen zijn. Dat ik ze uit mag spreken en dat ik ernaar mag handelen. Óók als anderen misschien liever iets anders zouden willen. Dit concept is voor mij nog steeds heel raar, ik ben het gewend om altijd zoveel mogelijk met anderen mee te bewegen, ook als die anderen dat misschien niet doorhebben of zelfs maar willen. Ik heb dan ook geen idee wat mijn behoeftes zijn, en om die te weten moet ik ze kunnen aanvoelen.
Één van de behoeftes die ik heb, is dat ik me geliefd wil voelen. En om me geliefd te voelen ga ik me heel erg aanpassen aan wat ik denk dat de ander nodig heeft om mij leuk te vinden. Terwijl die ander misschien wel helemaal niet aan míjn behoefte voldoet. Dat wordt al snel een erg ingewikkelde chaos van emoties die alle kanten op schieten!
Bij ieder gevoel lijkt de wereld te vergaan
In de chaos van die emoties is onzekerheid nog wel het grootste probleem bij mij. Want angst en onzekerheid liggen dicht bij elkaar en iedere afwijzing -hoe klein ook- voelt als een bevestiging van mijn grootste angst: niet geliefd worden.
Mijn angsten liepen afgelopen week zó hoog op dat ik alleen maar weg wilde lopen. Alles was k*t, niets zou ooit nog goed komen en ik wist zeker dat ik gedoemd was. Dramatisch? Zeker. Voelde het zo? Absoluut! Mijn eerste reactie daarop was om die gevoelens weg te stoppen: afleiding zoeken en er vooral niet over praten. Maar dat was nou juist niet meer de bedoeling! Het idee was dat ik ging uiten wat mijn behoeftes waren.
Een overdramatische mismatch
En daar kwamen we weer terug op waarom ik die gevoelens zo lang heb weggestopt. Waar voor mijn gevoel de wereld even verging, mijn angsten een mega piek hadden en ik onzekerder was dan ooit, matchte dat niet helemaal bij de situatie. Althans, niet voor mijn omgeving. Mijn behoefte was te huilen, te schreeuwen en te roepen dat de wereld verging. Maar toen ik dat deed, kwamen er reacties over dat de situatie toch helemaal niet zo erg was. En dat was ook niet. Maar voor mijn gevoel wel, en mijn behoeftes sloten daarop aan. Een dag later was alles alweer gezakt en kon ik weer prima door met m’n leven. Maar dat maakt mijn gevoelens van eerder niet minder echt.
Wat is nu het juiste om te doen? Mijn gevoel toelaten, en dan ook mega dramatisch overkomen, met alle gevolgen van dien? Of mijn gevoel wegdrukken tot ‘normale’ proporties (of verder) en niet aan mijn behoeftes voldoen? Ik neig heel erg naar dat laatste… Maar dan had ik misschien net zo goed niet kunnen beginnen aan mijn therapie…
Wat zou jij doen in deze situatie?
