Ik kan wel altijd de goede dingen delen. Tips, hoe ik problemen oplos etc. Maar het gaat niet altijd goed. En dat hoort er ook bij. Ik heb tientallen ideeën voor blogs die ik nu eigenlijk had willen schrijven, maar het enige wat ik kan denken is: het lukt niet. Het gaat niet goed. En hoeveel ik ze ook haat, die momenten mogen er ook zijn. En ik wil dat jij dat ook weet.
Wanhoop
Tot een paar jaar geleden raakte ik altijd helemaal wanhopig van dit soort momenten. Ik maakte het eigenlijk zelf nog erger. Ik maakte mezelf wijs dat ik alles waar ik voor had gewerkt kwijt zou raken. Maar toen wees mijn psycholoog mij erop dat ik me al heel vaak zo slecht had gevoeld en dit nog nooit was gebeurd. Ik zorg er altijd voor dat ik het absolute minimum toch nog doe. Vanuit bed, vanaf de bank, in mini stapjes, hoe dan ook. Wat moet, dat doe ik en alles waar ik op één of andere manier onderuit kan komen doe ik niet. Dat komt wel weer als het beter gaat. Het moment dat ik dat realiseerde ben ik begonnen met antidepressiva. Inmiddels weet ik dat, mede daardoor, die rot momenten korter zijn en het altijd wel weer goed komt.
Op dit moment heb ik nog steeds heel veel last van het gebrek aan zonlicht. In Oeganda had ik heel veel en ging het goed, al heb ik daar ook moeilijke dingen moeten doen. Dat dreunt nog wat door en de zon en kou in Nederland helpen niet mee. Datzelfde geldt voor mijn overgevoeligheid voor een winterdepressie. Dit alles was al reden genoeg om mijn antidepressiva (in overleg) te verhogen. Helaas heeft dit niet de tijd gehad om echt te gaan werken. Twee weken geleden overleed mijn oma geheel onverwacht. Nu de uitvaart achter de rug is heb ik geen idee hoe ik alles weer op moet pakken.
Trucjes
Maar, het goede nieuws is dat ik mijn normale trucjes als vanzelf weer toepas:
- Ik doe de dingen die ik móet doen
- Ik zorg voor veel rust en werk waar mogelijk vanuit bed
- Ik probeer mezelf zoveel mogelijk af te leiden met Youtube en Netflix
Op het moment dat ik dit typ heb ik op mijn mobiel een compilatie van liedjes van Pitch Perfect aanstaan. Die is 13 minuten lang en als het filmpje afgelopen is, start ik hem weer opnieuw. Dat tettert als het ware over mijn gedachten heen. Zo zijn ze minder sterk en heb ik meer controle. Daarbij vind ik Pitch Perfect leuk en inspirerend, wat meehelpt.
Verder is het vooral wachten tot dit gevoel over is. Toegeven dat het nu even niet gaat en dat dat mag. Heel veel Netflix kijken, en dan wel één serie, waarvan ik weet dat ik haar leuk vind. Niet iedere keer opnieuw moeten kiezen. Elke dag anderhalf uur lichttherapie. Mijn slaapstructuur aanhouden. Ben & Jerry’s (light) eten.
Maar vooral: toegeven dat ik me nu zo mag voelen. En dan voelt het, wanneer ik dat doe in deze blog, zelfs alweer een stukje minder zwaar.
P.s. #LauraLegtUit komt eraan, maar het duurt helaas iets langer dan gepland! Je kan nog steeds vragen insturen naar lauralegtuit@tictalkmore.nl
