Ik zou vandaag een blog gaan schrijven. Geen idee meer waarover, maar ik heb nog zo’n dertig onderwerpen klaarstaan, dus dat moest wel goed komen. Maar nee. Ik houd veel meer van positiviteit dan van klagen of beschrijven hoe het gaat als het even niet gaat. Maar het zinnetje ‘niemand weet hoe mijn leven er écht uitziet’ is mij ook niet onbekend. Dus nou kan ik de tweede blog van deze week wel overslaan (want een fatsoenlijke schrijven is echt geen optie), maar dat zou ook niet helemaal eerlijk zijn. In de hoop dat iemand zich herkent in deze blog, en het zo dus toch nog nuttig is om iets te schrijven: hoe ik me nu voel en wat ik nu denk. Spoiler alert: it ain’t good.
Hoe ik me voel
Sinds anderhalve week heb ik overal pijn. ’s Ochtends gaat het vaak nog wel, maar hoe verderop de dag, hoe meer het pijn gaat doen. En als ik overal zeg, dan bedoel ik overal. Van boven naar beneden: hoofd, nek, schouders, ruggengraad, armen, taille (ja dat kan!), heupen, billen, benen. Een beetje zelfmassage doet alleen maar meer pijn en van liggen wordt het stijf. Top. Mijn fysio van de medische fitness gaf aan dat dit betekende dat mijn algehele belastbaarheid gewoon lager was. Ik was namelijk gefrustreerd omdat die pijn niet overal tegelijk komt. Het is ping-pong-pijn (nieuw woord): als het ergens eindelijk minder wordt, dan begint het ergens anders. Die uitspraak van mijn algehele belastbaarheid gaf me wel rust, moet ik zeggen. De boodschap was: doe rustig aan (spoiler 2: ik weet niet hoe dat moet).
Dan is er nog mijn hoofd. Die voelt alsof er een wolk in zit. Op de plek waar mijn hersenen horen te zitten. Heel veel beter kan ik het niet uitleggen. Het is niet eens een chaoshoofd. Het is gewoon een wolkenhoofd. Weer een nieuw woord.
Wat ik denk
Mijn wolkenhoofd beperkt wel wat gedachten, maar niet de meest irritante. Uiteraard. Ik vergeet steeds wat ik aan het doen ben (nog meer dan normaal) en kan niet genoeg nadenken om mijn werk goed te doen. Zo ging ik net een factuur sturen (simpel, zou je zeggen, de factuur stond klaar) en ben ik vervolgens een uur bezig geweest met mails te beantwoorden. Toen ik me daarna afvroeg waarom ik dan eigenlijk die mailbox had geopend, kwam ik weer op die factuur uit.
De gedachten die ik wel heb, zijn vooral vervelend. “Ik moet vandaag wel werken, want ik heb volgende week maar twee dagen en dan krijg ik het anders nooit voor elkaar!” “Stel dat ik me maandag en dinsdag nog zo voel, dan lukt het me al helemaal niet!” “Stel dat ik me donderdag en vrijdag nog zo voel, dan is mijn graduation, ik wil dat die perfect is!” #angst #tranen “Stel dat mijn graduation niet perfect is!” “Ik moet niet willen dat die perfect is, want perfect kan niet, maar ik wil het wel!” #nogmeerangst “En mijn jurk dan, die moet nog een nieuwe rits! Waar doe ik dat dan? Hoe doe ik dat dan?” “En zouden mijn haren wel goed krullen?”
“Oh, fuck, ik moest nog steeds werken, dat moet wel af zijn!” “Ik wil eigenlijk op 9 juli niet naar een vergadering in Den Haag, dat is te druk, maar misschien moet ik dan ook naar een school daar en dat heb ik beloofd.” “Dat moet wel echt, dat kan ik echt niet afzeggen!” En. Zo. Gaat. Het. Door. En. Door en door en door en door…. Soms komt er nog een “Oh, leuk, mijn bestelde kleren zijn binnen!” tussendoor, maar die vergeet ik dan weer op te halen.
Hoe het komt
Hoe dit komt? Ten eerste omdat dat gewoon af en toe zo is. Dat is Tourette. Dat is AD(H)D. Dat is mijn leven. So be it. Ben ik wel gewend, komt wel goed dus. Maar, in dit geval komt het specifiek doordat ik het heel druk heb gehad rond de Europese Tourettedag, en daarvoor het ESSTS Congres in Hannover. En omdat ik in de tijd daartussen eigenlijk mijn ribben had moeten laten kraken omdat ze ALLEMAAL op de verkeerde plek zaten, maar daar had ik geen tijd voor. Vooral niet voor de pijn die ik daarna ging hebben. Achteraf heeft dat best een tol geëist van mijn lichaam. En, oh ja, ik heb ook nog een stichting opgericht. Ook wel een dingetje.
Maar! Om toch op een positieve manier te eindigen: ik weet inmiddels dat ik niet bang hoef te zijn dat ik mijn werk verlies in deze periodes. Dat was namelijk mijn grootste angst. Maar, in november 2017 heb ik drie weken depressief op bed gelegen, en toen kwam het ook goed. Geen klant verloren, geen permanente invloed. Dus ik wéét dat het goed komt, ik weet alleen nog even niet hoe. Maar daar kom ik vast vanzelf achter.
P.s. Normaal gesproken lees ik mijn blogs na het schrijven altijd terug, maar dat lukt nu niet. Dus hopelijk is het een beetje leesbaar!
