Nee, deze blog heeft niets te maken met mijn vorige blog. Om dat meteen maar even uit te lucht te hebben 😉 Deze blog heeft te maken met Charlotte Bouwman. Charlotte is een vrouw van 26 jaar, ze is al 8 jaar suïcidaal en staat al meer dan 800 dagen op de wachtlijst om geholpen te worden. Een paar weken geleden besloot ze dat genoeg genoeg was, en nu zit ze regelmatig haar ‘wachtlijsttijd’ uit op de stoep voor het Ministerie van Volksgezondheid, Welzijn en Sport.
Lijm de zorg
Het mag duidelijk zijn dat ik het super stoer vind wat Charlotte doet. Maar ook dat ik vind dat dit absoluut niet nodig zou moeten zijn. Het probleem van Charlotte komt vaker voor dan je zou denken, en heeft als kern dat ze ‘een complexe casus’ heeft. Er zijn meerdere dingen aan de hand. En daar is ons systeem van de GGZ niet op ingericht.
De GGZ in Nederland is opgezet rond een kapitalistisch systeem. Instellingen hoeven niet perse winst te maken, maar ze mogen uiteraard ook geen verlies draaien. Helaas gebeurt dat wel. Zorgverzekeraars bepalen in grote mate wat een behandeling mag kosten en hoelang die mag duren. Complexe problemen passen niet in dat systeem.
Stel je voor, je gaat voor een ticbehandeling naar de GGZ, maar daar blijkt dat je ADHD nog teveel in de weg zit om een goede behandeling tegen je tics te krijgen. Dan kan diezelfde therapeut je ADHD behandelen, en daarna overgaan naar je tics. Maar dat kan niet. Want dan duurt je ticbehandeling (die nu ADHD én ticbehandeling is) te lang en kost het dus teveel. Daardoor kan het voorkomen dat je op een wachtlijst staat voor een ticbehandeling, bij de intake erachter komt dat je eerst een ADHD behandeling moet hebben, je op de wachtlijst komt te staan voor een ADHD behandeling, ze daar te weinig weten van tics om je te behandelen en ga zo maar door. Zo kan je dus acht jaar lang suïcidaal zijn en achthonderd dagen op de wachtlijst staan.
Meer informatie over hoe dit werkt kan je vinden op https://lijmdezorg.nl/
Onverwachte positieve bijwerking
De actie van Charlotte zorgt er niet alleen voor dat er aandacht is voor dit probleem, en het manifest Lijm de Zorg. Ze zorgt er ook voor dat mensen gaan reageren op sociale media. Want mensen reageren nou eenmaal op dingen die ze niet begrijpen en acht jaar suïcidaal zijn én nog leven is blijkbaar heel erg vreemd!
Zo waren er mensen die vonden dat het ‘vast niet zo acuut was’ als ze na acht jaar nog steeds leefde. En er waren verbazingwekkend veel mensen die vonden dat ze ‘alleen maar’ aandacht vroeg. Het lijkt me juist goed als iemand aandacht vraagt wanneer ze suïcidaal is, maar goed, dat ben ik. De onverwachte positieve bijwerking van Charlotte’s actie is dat op Twitter een gesprek ontstond wat veel mensen de ogen deed openen: wat houd het nou precies in om suïcidaal te zijn?
Nu zijn er hele boeken geschreven over suïcidaliteit, maar als het gaat om chronische suïcidaliteit (zoals bij Charlotte en tot 2011 ook bij mij) is het goed om te weten dat suïcidaal zijn niet hetzelfde is als dood willen. Je wil JUIST leven! Maar het lukt niet. Je wordt door alles tegengehouden, kan niet het leven leiden wat je wil. Je bent alleen maar aan het overleven. De enige optie die je ziet is dood gaan. Maar eigenlijk wil je dat helemaal niet, je wil léven! Helaas zijn er maar twee opties die je ziet: dood zijn of het leven wat je hebt. En zonder hulp vanuit de GGZ zal je dat fijne leven, waarin je gewoon kan leven wellicht nooit krijgen. Maar daar moet helaas wel eerst het systeem voor worden omgegooid…
Onderteken jij ook het Manifest Lijm de Zorg? Dat kan hier https://lijmdezorg.nl/