Soms krijg ik de vraag waarom ik zoveel persoonlijke aspecten van mijn leven op het internet zet. Waarom ik die dingen met anderen deel, en ze niet voor mezelf houd. Ok, eerlijk is eerlijk, die vraag komt meestal van mijn moeder 😉 Maar het blijft een goede vraag. Ik heb daar namelijk goed over nagedacht. En ik vind het belangrijk dat anderen daar ook over nadenken. Door open te zijn kan je veel bijdragen, maar het maakt je ook kwetsbaar. Wat is dan de juiste balans?
Normaliseren
De voornaamste reden waarom ik het belangrijk vind om open te zijn is omdat ik vind dat aandoeningen als Tourette en ADHD genormaliseerd moeten worden. Vroeger was het zo dat mensen zoals ik opgesloten werden in een gesticht. Deze mensen werden onttrokken aan de maatschappij, om ze maar vooral niet te zien. Tegenwoordig is dat natuurlijk niet meer zo, maar voor veel mensen zijn aandoeningen nog steeds raar en gek. De enige manier om hieraan te wennen is door ze in aanraking te laten komen met mensen zoals ik. Door open te zijn kan iedereen zien dat je het moeilijk kan hebben, náást dat je ook sterk, zelfverzekerd en kundig bent. Hoe meer dit zichtbaar is, hoe ‘normaler’ het wordt. Want zolang dingen weggestopt blijven, blijven ze gek.
Niet alleen
Naast normaliseren kan open zijn ook heel veel doen voor mensen die dezelfde problemen ervaren. Maar dat hoef ik jullie niet te vertellen, want de kans is groot dat jullie daarom mijn blogs lezen! Ik heb jarenlang gezegd dat niemand écht weet hoe mijn leven eruit zag. Want buiten mijn huis ben ik vaak sterk, zelfverzekerd en kundig, terwijl ik binnenshuis ook regelmatig angstig, paniekerig en compleet van de wap ben. Dat kan ik wel verbergen, maar is dat stuk niet net zo goed een onderdeel van mij? Ik hoef me daar toch niet voor te schamen? Er zijn zeker weten nog veel meer mensen zoals ik, die het fijn zouden vinden om te weten dat ze niet alleen zijn.
Ik haal hier nu twee dingen voor elkaar: open zijn voor anderen met dezelfde problemen en open zijn voor mezelf. Maar die zijn ook zó in elkaar verweven. Ik wil me niet schamen voor wie ik ben, voor hoe ik ben. En ik heb gemerkt dat ik het heel vervelend vind als mensen alleen maar één kant van mij zien. Het voelt dan alsof ik een toneelstukje speel en alsof wie ik ben binnenshuis ‘de echte ik’ is. En dat is niet zo. Het hoort allemaal bij mij, en mag naast elkaar bestaan.
Balans
Wanneer ik iets wil delen wat heel persoonlijk is stel ik mezelf een paar vragen: zou ik het fijn vinden als iemand anders dit zou delen? Is de enige reden waarom ik het niet zou delen omdat ik me ervoor schaam? Zo ja, moet ik me hiervoor wel schamen? Is dit een onderdeel van mijn leven wat eigenlijk ‘normaal’ zou moeten zijn? Die laatste vraag is een beetje vaag, omdat dat meer een gevoel is. Voordat ik iets plaats, probeer ik een balans te vinden tussen de antwoorden op deze vragen. En soms plaats ik dan echt wel eens dingen op Twitter die heel vervelend zijn. Juist om ze meer normaal te maken. En als ik tot de conclusie kom dat het alleen gezeur is wat ik wil plaatsen, dan houd ik het gewoon voor me. Of niet.
Voor anderen kunnen de redenen natuurlijk helemaal anders zijn. Of kan de balans anders uitkomen. En dat is ook prima! Ik heb mijn aandoeningen onderdeel gemaakt van mijn identiteit, en daar ben ik blij mee. Als ervaringsdeskundige, en hopelijk op een dag ook in de politiek, kan ik dit deel van mij inzetten om de wereld een beetje beter te maken. En als iemand die persoonlijke dingen tegen mij zou willen gebruiken? Dan doen ze dat maar.