Sinds mijn eerste blog over schematherapie, in januari, is er héél veel veranderd. Ik heb het idee dat ik met iedere sessie groei. En dat zie ik ook echt als groeien, want het voelt alsof ik met iedere sessie meer waard ben. Dat ik evenveel waard ben als andere mensen weet ik natuurlijk, maar ik kan het me niet herinneren dat ik het ooit zo heb gevoeld. Dat heb ik wel vaker: ik weet iets wel, maar voel het niet. Want als ik iets ga voelen, dan ren ik liever weg. Mijn therapeute noemde het een ‘emotiefobie’. En dat klinkt eigenlijk wel heel passend. In deze blog wat we de afgelopen tijd hebben gedaan en hoe het er nu voor staat.
Gestructureerd kijken naar gevoel en gedrag
Tijdens het eerste deel van schematherapie ga je vooral uitzoeken waar je gevoelens en gedrag vandaan komen. Heel gestructureerd zijn we gaan kijken naar welke schema’s voor mij valkuilen zijn. Bij schema’s kan je denken aan zelfopoffering en minderwaardigheid, maar ook bijvoorbeeld wantrouwen of emotionele verwaarlozing. Meer over hoe dat werkt kan je hier vinden.
Vervolgens zijn we gaan kijken hoe die schema’s bijdragen aan de dingen waar ik nu tegenaan loop. Minderwaardigheid is natuurlijk heel duidelijk, maar mezelf minder waard voelen kan je bijvoorbeeld ook koppelen aan zelfopoffering. Ik laat anderen altijd voorgaan, waardoor het gaat lijken alsof mijn mening en gevoel minder waard zijn. Wat ik dan weer als feit aanneem. Zo structureren was een heel fijn proces wat je kan vergelijken met het uit de war halen van kerstboomlampjes. Maar dan alleen het laatste deel: alles is ineens duidelijk en gestructureerd.
Hoe moet ik omgaan met gevoel?
Door zo gestructureerd naar mijn gevoelens te kijken, verliezen ze ook wat van hun kracht. Ik kan er niet meer van wegrennen, want ze staan letterlijk op papier. En ze mogen er zijn. Hoe krom ze misschien ook zijn. Daardoor ben ik gevoelens meer gaan toelaten, ik ren er minder van weg. Het is niet meer zo dat ik bij de eerste hint van een negatief gevoel meteen afleiding zoek in de tv of YouTube. Dat was een reflex-reactie geworden. Sterker nog: ik deed het preventief. Vooral niets kunnen denken of voelen! Altijd alleen maar afleiding!
Inmiddels is die angst voor mijn gevoelens al een heel stuk minder geworden en laat ik ze ook weer actief toe. Het nadeel is alleen nog wel dat ik niet weet hoe ik ermee om kan gaan. Donderdag was ik ergens extreem boos over en ik wist van gekheid niet wat ik met die gevoelens aan moest. Ik kreeg ook een afwijzing, niet al te lang geleden. Géén idee hoe ik daarmee om moest gaan. Het lijkt ook wel alsof ik zo lang niet meer heb gehuild dat ik niet meer weet hoe het moet. Stiekem was ik er dus ook wel best trots op toen ik donderdagavond wél kon huilen. De aanleiding was niet leuk, maar gelukkig lukte dat in ieder geval. Gelukkig zijn er ook fijne gevoelens! En inderdaad, ik weet ook niet hoe ik daar dan weer mee moet omgaan 😉
Hoe nu verder
Elke keer is weer een verrassing, zonder dat het vervelend is. Ik had geen idee dat deze therapie zoveel kon doen. Eigenlijk zou iedereen het eens moeten doen, even een reset van je gevoelens en gedachten. Of in ieder geval: alles op een rijtje, incl. waar het vandaan komt. Dan kan je vervolgens gaan beslissen hoe jij er zélf over denkt en voelt. Ik hoop in ieder geval dat ik snel ga leren hoe ik met al die gevoelens om kan gaan!
