Ik zeg het al jaren: if you can dream it, you can do it (als je het kan dromen, kan je het doen). Maar is dat wel zo? Is er iemand die álles kan doen wat hij of zij wil? En met de hobbels die mijn Tourette en ADHD opwerpen, kan ik dan niet juist minder? Ik kan niet fulltime werken, om maar iets te noemen. Dat beperkt ontzettend. En toch, of misschien wel juist, wil ik iets waarvan velen met mij lang hebben gedacht dat ik dat niet zou kunnen: ik wil de Tweede Kamer in. En ik denk dat ik dat kan.
Waarom ik de Tweede Kamer in wil
Een tijdje geleden schreef ik in een blog dat het mijn wildste droom is: de Tweede Kamer in. Dat wil ik uiteraard niet omdat ik het cool vind om dat te kunnen zeggen. Al is het dat wel, natuurlijk 😉 Ik wil dat omdat ik denk dat ik echt iets kan bijdragen aan deze wereld. Dat ik op die manier echt kan meehelpen deze wereld gelijkwaardiger en socialer te maken voor iedereen. Eén van de redenen waarom ik dat denk te kunnen is juist omdat ik Tourette en ADHD heb. Hoever ik weet is er niet één Tweede Kamerlid met een neurodiversiteit*. Dat snap ik ook wel, want er zijn nou eenmaal meer hobbels voor ons dan voor de gemiddelde persoon.
Toch is het heel belangrijk. Uit vele onderzoeken blijkt dat een organisatie er beter op wordt zodra de mensen die er werken meer divers zijn. Mensen met verschillende achtergronden, kennis en ervaringen kijken vanuit verschillende perspectieven. Hoe meer perspectieven samenkomen, hoe beter de organisatie zorg kan dragen voor een grotere groep mensen. Ik neem aan dat ik niet hoef uit te leggen waarom dat juist in de politiek heel belangrijk is. Natuurlijk zijn er nu ook politici (bijv. Lisa Westerveld, Peter Kwint en Vera Bergkamp) die heel hard hun best doen om ‘ons’, mensen met een handicap, te vertegenwoordigen. Dat doen ze heel goed, maar ze zullen nooit écht weten hoe het is. En daardoor zullen ze ook zeker dingen missen. Dat zijn ze vast met me eens.
Iemand moet de eerste zijn
Maar hoe gaat dat dan, als je met een handicap de Tweede Kamer in wilt? Ik heb zelf een urenbeperking, waardoor ik niet fulltime kan werken. Laat staan méér dan fulltime, wat Tweede Kamerleden vaak doen. En toch zou de politiek er beter van worden wanneer iemand zoals ik de stap zou maken. En dan hebben we het nog niet eens gehad over het recht wat wij allemaal hebben om volksvertegenwoordiger te worden. Iemand uitsluiten van de Tweede Kamer omdat diegene een handicap heeft, is discriminatie en mag niet. En terecht, want wij zijn niet minder mens door onze handicap en onze meningen zijn niet minder van belang.
Het is nog niemand met een urenbeperking gelukt om in de Tweede Kamer te komen. Maar iemand moet de eerste zijn. En als ik dat moet zijn, dan vind ik dat prima. Als iemand me voor is, vind ik dat ook helemaal goed, beter zelfs! Die kan dan al van alles uitzoeken en systemen wijzigen, want dat zal moeten gebeuren. Misschien een duo-lidmaatschap? Misschien iets anders? Het moet nog helemaal bedacht worden. Ik heb er erg veel zin in en heb de eerste stappen al gezet en hoop over een paar jaar verkiesbaar te zijn. Afgelopen zondag had ik samen met mijn mentor Babette filmopnamen voor het mentornetwerk van Stem op een Vrouw. En achter de schermen ben ik ook hard bezig om meer te leren en meer ervaring op te doen.
Als het me lukt om in de Tweede Kamer te komen, dan wil ik ook écht iets kunnen betekenen. En of ik nou de eerste ben of niet: ik wil zeker niet de laatste zijn.
*wanneer je brein anders werkt dan de norm, bijvoorbeeld door een aandoening als Tourette, ADHD of autisme. Mensen zonder neurodiversiteit noemen we neurotypisch.